Bir süredir içimdeki sesi dinlememeye başladım.. Sesini duyuyorum ama dinlemiyorum.. zaman geçtikçe daha kötü olmaz umarım; ama ben değişiyorum galiba.. köşeme çekildiğimde kendimi sorgulardım, hayatımı, çevremdekileri, herşeyi sorgulardım, düşünürdüm.. şimdilerde sadece izliyorum ve bekliyorum..
kimileri sustuğumu, kimileri korktuğumu; hatta kimileri bir aptal olduğumu bile düşünebilir..
zaman çok hızlı geçiyor.. kaçırılan onca şeyin ardından zamanı da kaçırmak pek iyi karşılayacağım bir durum değil doğrusu.. ama zaman akıp giderken sessizce beklemekten de kendimi alamıyorum.. şarkılar, şiirler sanki ahengini zaten beynimde yakalamış birer tını şimdi.. aynı telden çalıyorlar.. beynimde yürüyen bir bando takımı gibi.. ritmik adımlarla, müzikal hem de dengeli..
dünyaya dur demek ne kadar saçmaysa kendime koş veya dur demek de o kadar saçma şu an.. akıp gidene yol vermek borç oldu sanırım..
